Producenci w nawożeniu pomidorów w glebowej uprawie powinni zwracać uwagę na zachowanie odpowiednich proporcji między potasem wapniem i magnezem, bo przenawożenie którymkolwiek z tych składników, powoduje automatycznie blokowanie innego. W niektórych rejonach upraw tunelowych zauważam tendencję do stosowania pod uprawę pomidorów kredy – do odkwaszania podłoża. Problem w tym, że jest ona podawana „z przyzwyczajenia” bez analizy podłoża, niezależnie od wartości jego pH. Taki zabieg był uzasadniony dawniej, gdy w tunelach foliowych czy w uprawie polowej przyorywano duże dawki obornika, co powodowało lekkie zakwaszenie gleby. Teraz jest to już rzadko praktykowane. W tej sytuacji nieuzasadnione wapnowanie powoduje nadmierne podwyższenie pH gleby, skutkiem tego zabiegu jest też blokowanie pobierania magnezu przez rośliny. Objawia się to w postaci chloroz magnezowych na liściach w czasie dorastania i dojrzewania owoców. W reakcji na takie zaburzenia ogrodnicy podają magnez, często także w nadmiernych dawkach. Gdy rośliny są silnie obciążone, to lekki niedobór magnezu na najstarszych liściach czy na niektórych roślinach np. bardziej owiewanych przez wiatr, nie zawsze oznacza konieczność zwiększonego nawożenia tym składnikiem. Nieznaczny niedobór magnezu na najstarszych liściach (starszych niż 16-ty), nie musi wynikać z braku magnezu w podłożu, lecz ze specyfiki gospodarki rośliny tym składnikiem – łatwiej jest jej wyprowadzić magnez z najstarszych, nieaktywnych liści, niż pobierać go z podłoża. Gdy natomiast do nadmiaru wapnia dodamy nadmiar magnezu, zaczną się problemy z pobieraniem potasu przez rośliny. Włączenie w takiej sytuacji nawożenie potasowego prowadzi do nadmiernego zasolenia podłoża, to z kolei do blokowania pobierania wapnia. W efekcie niemal wszystkiego jest w podłożu za dużo, a rośliny wykazują objawy niedoborów.