Na początku sezonu uprawy pomidorów na większości obszarów kraju były gorsze warunki świetlne niż w ubiegłym roku. Przy takim przebiegu pogody, po wniesieniu rozsady pomidorów do szklarni, aby utrzymać prawidłowy wzrost i rozwój roślin należało utrzymywać niską średnią temperaturę dobową w szklarni, starać się natomiast zwiększać temperaturę w godzinach południowych. Powinno się dołożyć wszelkich starań, aby grona zakwitły jak najszybciej, praktykowane było m.in. dłuższe przetrzymywanie rozsady obok otworów na matach, aby wzmóc generatywny rozwój roślin – zwłaszcza w uprawach na wełnie mineralnej. Ważne było także by nie dopuszczać do zalewania korzeni podczas ciemnego początku uprawy. W takich warunkach łatwiej było utrzymać optymalną wilgotność podłoży o dużej pojemności powietrznej (czyli np. w przypadku podłoży kokosowych, w tych o dużym udziale czipsów). W nadmiernie uwilgotnionych podłożach, zwłaszcza tych wykorzystywanych już przez kolejny sezon, nieprzebadanych na obecność patogenów i nie poddanych odkażaniu, zbyt duża wilgotność podłoża sprzyja rozwojowi chorób, zwłaszcza powodowanych przez Pythium, Phythophtora i Fusarium.

W czasie pochmurnej i stosunkowo ciepłej pogody trudno jest również utrzymać w szklarni właściwą wilgotność powietrza (zwłaszcza przy użyciu podwieszanej folii perforowanej). W warunkach nadmiernie wysokiej wilgotności występują natomiast problemy z zapylaniem kwiatów przez trzmiele (pyłek się nie osypuje, trzmiele słabo latają). Dlatego po zakwitnięciu pomidorów i wprowadzeniu trzmieli do szklarni należy stopniowo rozszczelniać podwieszoną folię (rozsuwanie jej na połączeniach czy wycinanie dużych otworów). Podczas chwilowej poprawy pogody, przy dobrym nasłonecznieniu, powinno się intensywnie dokarmiać rośliny dwutlenkiem węgla.