Arava – piaskiem po oczach

Zadziwiający jest fakt, że na pustyni Arava – rozciągającej się od Morza Martwego aż po znajdującą się na południu Zatokę Eliat – ponad 90% mieszkańców zajmuje się ogrodnictwem, a uprawiane są różne gatunki – m.in… palmy daktylowe. Produkcja papryki koncentruje się w kilku rejonach: Faran (100 m nad poziomem morza), Hatzeva i Ein Tamar (położone w depresji – 360 m poniżej poziomu morza).

W Izraelu paprykę uprawia się w okresie zimowym – sezon rozpoczyna się od nasadzeń w drugiej połowie lipca (Faran), ostatnie przypadają we wrześniu (Ein Tamar). W obecnym sezonie papryka, która stanowi główną uprawę na pustyni, zajmuje powierzchnię około 2 200 ha. Powierzchnia uprawy nie może ulec powiększeniu, gdyż głównym czynnikiem ograniczającym produkcję jest dostępność wody, która w Izraelu należy do państwa. Każdy z producentów dostaje odpowiednie limity. Na pustyni, woda pochodzi ze studni głębinowych. W innych rejonach upraw (Habzor – około 250 ha, w okolicach strefy Gazy) głównym źródłem wody jest zużyta i ponownie uzdatniona woda pochodząca z Tel Avivu. Coraz więcej wody pochodzi również z procesu odsalania wody morskiej. Dużym wyzwaniem dla producentów na pustyni jest zasolenie podłoża (czasami EC sięga około 10 mS/cm). Także wysokie zasolenie wody (EC wynoszące około 3mS/cm), wymaga odpowiedniego doboru odmian. Muszą być one również odporne na duże amplitudy temperatury. W okresie zimowym temperatura w nocy wynosi ok. 7-10 stopni C, chociaż w tym roku, zima w Izraelu jest mniej łaskawa i temperatura spada nocą do około 3-5 stopni C. Podczas dnia temperatura wzrasta do około 25-30 stopni C. Ze względu na tak duże różnice odmiany wybierane do uprawy powinny charakteryzować się dużą tolerancją na spękania owoców.

Papryka do Rosji, pracownicy z Tajlandii

40% izraelskich upraw papryki prowadzone jest w tunelach foliowych, 60% w tunelach osłoniętych siatką. Zwykle na 1 hektar sadzi się 30 tysięcy roślin. Średnie plony są podobne do tych, które uzyskują producenci w rejonie Almerii (Hiszpania), czyli około 7-9 kg/m2. Całość produkcji przeznaczona jest na eksport. W ostatnich latach, głównym odbiorcą izraelskiej papryki jest Rosja. Należy pamiętać, że w Izraelu mieszka obecnie około miliona Żydów pochodzenia rosyjskiego, którzy mają doskonałe kontakty handlowe w Rosji. Ponadto transport towaru do Rosji z Izraela jest około 5 razy tańszy, niż z Hiszpanii. Pomiędzy styczniem a majem 2011 rosyjski import papryki wyniósł około 135 tys. ton, z czego większość pochodziła z Izraela.
W Izraelu uprawia się głównie paprykę typu blok, z czego przeważającą cześć stanowią odmiany o czerwonych owocach, a tylko około 30% to papryki żółte i pomarańczowe. Główną odmianą w produkcji jest Canon (Zeraim Gedera), wybierana przez producentów ze względu na wielkość owoców (preferowaną przez Rosjan), łatwość uprawy i wysokie plony uzyskiwane w zmiennych warunkach.

Ze względu na duże koszty lokalnej siły roboczej prawie 100% zatrudnionych w rolnictwie stanowią pracownicy pochodzący z odległej Tajlandii. Ze względów politycznych i w trosce o bezpieczeństwo na izraelskich plantacjach nie mogą pracować Arabowie z państw sąsiednich.

Jacek Bursztyński
Syngenta Portfolio Manager
Europe, Africa, Middle East