choroby odglebowe papryki

PODosłonami.pl

Choroby odglebowe – problem w uprawie papryki

Rozpoczął się czas „dni papryki”. Najczęściej poświęcone są one prezentacji nowych odmian czy programom nawożenia – wkrótce będziemy relacjonować dla Państwa te wydarzenia. W „sezonie paprykowym” warto przypomnieć jakie choroby zagrażają uprawom tego warzywa – tym bardziej, że niektóre z nich dają o sobie znać właśnie w okresie plonowania. Odglebowym chorobom papryki uprawianej pod osłonami poświęcony jest artykuł dr hab. Czesława Ślusarskiego – profesora Instytutu Ogrodnictwa w Skierniewicach – opublikowany w 3 numerze czasopisma „Pod Osłonami”. Poniżej krótki przegląd omówionych w nim chorób.

Czytaj dalej...

Najgroźniejsze choroby odglebowe

Werticiliozę papryki  powoduje grzyb Verticillium dahliae. Symptomy porażenia roślin ujawniają się zwykle na krótko przed rozpoczęciem zbiorów lub dopiero w okresie pełnego owocowania. Początkowo więdną najmłodsze liście, tylko  w ciągu dnia, następnie przejściowo lub trwale więdną całe rośliny. Na brzegach lub między nerwami najstarszych liści pojawiają się  żółte, pomarańczowe lub brązowawe przebarwienia.  Żółknące liście opadają, roślina dość wolno zamiera. Wiązki przewodzące przybierają barwę ciemnożółtą lub jasnobrązową.

Antraknozę korzeni papryki wywołuje chorobotwórczy grzyb glebowy Colletotrichum coccodes. Na korzeniach pojawiają się brązowo czarne, nekrotyczne plamy, pokryte licznymi mikrosklerocjami (czarne plamki). Następuje złuszczanie się warstwy korowej oraz brunatnienie i gnicie korzeni. Choroba nie daje charakterystycznych objawów nadziemnych częściach roślin.

Fuzarioza zgorzelowa wywoływana jest przez grzyb Fusarium solani, który powoduje zgniliznę korzeni, łodygi i pędów. Czasem porażane są też owoce. W początkowym okresie uprawy u podstawy łodygi widoczne są przebarwienia tkanek (na kolor brązowy lub czarny) oraz głęboka nekroza, rośliny więdną. Porażenia w pokaźniejszym terminie prowadzą do powstawania brązowoczarnych plam, również w wyższych partiach roślin. Plamy stopniowo powiększają się i obejmują pierścieniem pęd, a części roślin powyżej plam więdną i zamierają.

Grzyb Rhizoctonia solani, sprawca rizoktoniozy, wywołuje powschodową zgorzel siewek różnych roślin, gnicie korzeni oraz zgorzel szyjki korzeniowej i podstawy łodygi. Często atakuje rośliny już czasie produkcji rozsady lub wkrótce po posadzeniu. Powoduje przewężenie łodygi tuż przy powierzchni gleby, prowadzi do zamierania roślin. Na starszych roślinach symptomy choroby widoczne są na łodydze tuż przy powierzchni gleby w postaci ciemnobrunatnego, lekko wklęśniętego pierścienia zgorzeli.

Zgniliznę twardzikową wywołuje grzyb Sclerotinia sclerotiorum. Gospodarcze znaczenie tej choroby w uprawie papryki jest niewielkie, gdyż porażenie zwykle ogranicza się do pojedynczych roślin.

Zgniliznę podstawy pędów papryki (fytoftoroza papryki) najczęściej wywołuje grzybopodobny organizm Phytophthora capsici. Poraża wszystkie części rośliny. Na miejscu stałej uprawy porażeniu najczęściej ulega łodyga tuż przy powierzchni gleby. Tworzy się początkowo wodnisty, ciemnozielony pierścień zgorzeli okalający podstawę łodygi. Porażone miejsce z czasem brązowieje i wysycha, rośliny stopniowo zamierają. Porażone owoce gniją i ulegają mumifikacji, lecz nie opadają z rośliny.

Profilaktyka

Choroby odglebowe stanowią poważne zagrożenie dla upraw papryki pod osłonami. Zwalczanie ich w okresie wegetacji za pomocą środków ochrony roślin w praktyce albo nie jest możliwe, albo nie jest wystarczająco efektywne. Najskuteczniejszym sposobem zapobiegania im jest przestrzeganie prawidłowego zmianowania oraz termiczne lub chemicznie odkażanie gleby.

dezynfekcja parą 590x438px

Choroby odglebowe mogą być skutecznie eliminowane poprzez stosowanie ograniczonego płodozmianu (coroczne wyłączanie z uprawy papryki, kilku kolejnych tuneli, z najbardziej zakażonym podłożem). Zamiast papryki można w nich uprawiać fasolę szparagową w dwóch cyklach lub inne warzywa odporne na Verticilium sp., Fusarium sp.. Wskazana jest uprawa roślin na nawozy zielone, które zwiększają oporność gleby w stosunku do patogenów (np. gorczyca), dostarczają materii organicznej i łatwo przyswajalnych składników pokarmowych słabo wymywanych z gleby (np. łubin, facelia, peluszka, mieszanki motylkowo-zbożowe) oraz poprawiają strukturę podłoża (zboża ozime, przyorane przed sadzeniem papryki). Dobrą praktyką jest częste stosowanie rozłożonego obornika (do 40 t/ha) lub kompostu (do 400 m3/ha). Tego typu komponenty organiczne mają zarówno wartość nawozową jak i zwiększają sprawność gleby. Podobne znaczenie mają substancje poprawiające właściwości gleby tzw. ulepszacze glebowe, zwłaszcza oparte na związkach humusowych. Niebagatelne znaczenie mają także nawozy aktywizujące i stymulatory wzrostu, które wzmacniają system korzeniowy roślin i czynią go odporniejszym na atak patogenów. Specyficzne właściwości pod tym względem wykazuje nadtlenek wodoru, zwłaszcza stabilizowany srebrem.



Chemiczną dezynfekcję podłoża można wykonać preparatem Basamid 97 GR (dazomet), który niszczy zimujące w glebie zarówno zarodniki grzybów Fusarium spp, Verticilium ssp. i Colletrichum spp., jak i szkodniki zimujące w glebie oraz nasiona chwastów.  Zabieg należy wykonać jesienią (październik) lub wczesną wiosną (koniec marca – początek kwietnia). Na 7-10 dni przed zabiegiem należy podlać glebę, w celu uaktywnienia organizmów glebowych, oraz usunąć resztki roślin. Granulat, w dawce 0,5 kg/m2, należy wymieszać z 30 cm wierzchnią warstwą gleby. Następnie powierzchnię lekko zwałować i przykryć folią na 5-7 dni w celu utrzymania wilgotności. W trakcie zabiegu pomieszczenie powinno być wentylowane oraz należy używać maski ochronnej na twarz z filtrem organicznym. Po zastosowaniu środka oraz przykryciu podłoża folią należy zamknąć pomieszczenie, aby ograniczyć uwalnianie się metylotiocyjaninanu do atmosfery. Rośliny można uprawiać po 1,5-5 tygodni od przeprowadzenia zabiegu (w zależności od temperatury gleby na głębokości 10 cm) i przeprowadzeniu testu rzeżuchowego. Środek Basamid 97 GR, jak również inne środki ochrony roślin zawierające substancję czynną dazomet, należy stosować na tej samej powierzchni uprawnej nie częściej niż co trzy lata.

Do chemicznego odkażania podłoża można używać także preparatów zawierających propamokarb i fosetyl glinu (Previcur Energy 840 SL), które zabezpieczają rośliny przed zgorzelami siewek wywołanymi przez organizmy grzybopodobne Pythium spp. i Phytophthora spp.. Pryzmę należy polać cieczą użytkową (w dawce 250 ml środka + 20 l wody na 1000 litrów podłoża) i dokładnie wymieszać. Zabieg powinien być wykonany na 2-3 dni przed użyciem podłoża do siewu lub pikowania. Środki zawierające ww. substancje aktywne można stosować w trakcie produkcji rozsady i po posadzeniu jej na miejsce stałe – rośliny podlewa się preparatem w stężeniu 0,1-0,15 % (100-150 ml środka w 100 litrach wody).

Wyjątkową, podwójną rolę odgrywać może cyjanamid wapnia (Perlka), który przyorany 2-3 tygodnie przed sadzeniem (0,8-1 t/ha) niszczy patogeny w warstwie ornej, w tym kiełkujące chwasty, jest ponadto źródłem azotu i wapnia.

Odkażanie termiczne gleby prowadzi się z wykorzystaniem pary wodnej o temperaturze 90-100°C, przez około 20 minut. Zabieg ten skutecznie eliminuje z gleby grzyby, organizmy grzybopodobne oraz bakterie.

Warte polecenia są również metody biologiczne, polegające na wprowadzaniu do gleby mikroorganizmów o działaniu mykotoksycznym lub konkurencyjnym, zwiększających odporność roślin, a nawet stymulujących ich wzrost (Trichoderma sp., Bacillus thuringensis., preparaty EM). Na kilka tygodni przed posadzeniem roślina na miejsce stałe można zastosować Contans XX (antagonistyczny grzyb  Coniothyrium minitans), który selektywnie niszczy przetrwalniki grzyba Colletrichum spp.. Preparat Polyversum zawiera w swoim składzie grzyb Pythium oligandrum, który niszczy patogeny wywołujące fytoftorozę, zgorzel podstawy łodygi, fuzariozę i zgniliznę twardzikową. Po użyciu preparatów biologicznych nie można stosować doglebowo chemicznych fumigantów, ani metody termicznej.

Przy wyjątkowo silnym zakażeniu gleby najskuteczniejszą metodą zabezpieczenia korzeni roślin jest jednak uprawa w substratach – czyli podłożach odizolowanych od gleby. Najbardziej przydatne do uprawy papryki w tunelach nieogrzewanych są substraty organiczne (torf, kokos, mieszanki sieczki słomianej z korą lub torfem, odpady tekstylne), np. uformowane w postaci mat uprawowych.

Zwalczanie

W czasie uprawy papryki do zwalczania chorób odglebowych – głównie zgnilizny twardzikowej – zarejestrowane są preparaty zawierające substancje aktywne:

–  azoksystrobinę (Agria Azoksystrobina 250 SC , Amistar 250 SC, Arastar 250 SC, Ascom 250 SC, Atos 250 SC, Dobromir Top 250 SC, Mirador 250 SC, Sammisto 250 SC, Starami 250 SC, Strobi 250 SC),

– iprodion (Dymas, Rovral AquaFlo 500 SC) ,

– tiofanat metylowy (Topsin 500 SC), dodatkowo zwalcza werticiliozę

– azoksystrobina i difenokonazol (Scorpion 325 SC),

– boskalid i piraklostrobina (Signum 33 WG),

– cyprodynil i fludioksonil (Switch 62,5 WG).

Czytaj także: „Stare problemy i pozytywne zmiany w uprawie papryki”

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Ferreira i Novero - odmiany pomidora ze średnią odpornością na ToBRFV

Internetowe Centrum Wiedzy o ToBRFV – nowa inicjatywa firmy Bayer

Dział warzywniczy koncernu Bayer (Vegetables by Bayer) rozpoczyna kampanię „Pewność na każdym poziomie”, której celem jest przekazywanie najnowszych informacji dotyczących wirusa ToBRFV. W jej ramach powstało internetowe centrum wiedzy o ToBRFV – platforma poświęcona informacjom [...]

OTTE_19
HortiAdNetHortiAdNet