Przędziorek Lewisa w dwóch holenderskich obiektach

Według informacji Holenderskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności i Produktów Konsumenckich – NVWA (Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit) oraz tamtejszej krajowej instytucji ds. ochrony roślin, przędziorek Lewisa (Eotetranychus lewisi) stwierdzono na roślinach poinsecji, czyli wilczomleczu pięknego (Euphorbia pulcherrima), w szklarniach firmy hodowlanej z prowincji Noord-Holland i gospodarstwa z produkcją roślin doniczkowych w prowincji Gelderland, które korzystało z ukorzenionych sadzonek pochodzących z tej firmy. W sumie zaatakowane było 400 roślin matecznych i 360 roślin w uprawie doniczkowej. W obu przypadkach wykryto wszystkie stadia tego szkodnika.

Wszystkie zaatakowane rośliny miały zostać zniszczone, a pozostałe poinsecje traktowano chemicznymi środkami ochrony i poddano monitoringowi.

Urzędowy raport, wraz ze zdjęciami roślin z symptomami żerowania przędziorka Lewisa, znajduje się na stronie NVWA.

Objawy – typowe dla przędziorków

Przędziorek Lewisa (Eotetranychus lewisi) przypomina popularnego, powszechnie występującego przędziorka chmielowca (Tetranychus urticae) i trudno je rozróżnić – potrzebna jest ocena laboratoryjna. Oba te niewielkie szkodniki (pajęczaki) żerują na dolnej stronie liści poinsecji i powodują podobne objawy, takie jak drobne żółtawe plamki na górnej stronie liści, które ostatecznie całkowicie żółkną i brązowieją.

Fotografie przędziorka Lewisa oraz objawy żerowania szkodnika na poinsecji znajdują się na stronie internetowej EPPO – Europejskiej Organizacji ds. Ochrony Roślin.

Agrofag kwarantannowy

Przędziorek Lewisa znajduje się na liście agrofagów kwarantannowych – wymieniony jest w Załączniku II, części A rozporządzenia UE 2019/2072/WE – agrofagi kwarantannowe, których występowania nie stwierdzono na terytorium Unii, a które mogą zadomowić się w Polsce (lub okresowo rozwijać się w uprawach roślin, głównie pod osłonami). Załącznik, wraz z opisem szkodnika można znaleźć na stronie Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa (PIORiN)

Występowanie przędziorka Lewisa

Jak podał w komunikacie z 2018 roku PIORiN, Eotetranychus lewisi występuje w Afryce, Azji, Ameryce i Europie. Jeśli chodzi o uprawy pod osłonami, na naszym kontynencie szkodnik ten został dotychczas stwierdzony na roślinach ozdobnych w szklarniach w Wielkiej Brytanii (ogniska te uznano za wyniszczone), w Niemczech (także wyeliminowany) oraz w Polsce na poinsecjach sprowadzonych z innych krajów członkowskich UE (wykrycia, dokonane w 2009 r. przez prof. Gabriela Łabanowskiego z ISK, określane są jako „nieweryfikowane przez PIORiN” i nie dotyczyły partii roślin produkowanych w naszym kraju).

Na roślinach polowych przędziorek Lewisa notowany jest od 1992 r. w Portugalii – przede wszystkim na należącej do tego kraju wyspie Maderze, gdzie stwierdzano ogniska występowania szkodnika na poinsecjach rosnących w prywatnych ogrodach.

Według opinii Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z 2014 r. dotyczącej przędziorka Lewisa, prawdopodobnym źródłem szkodnika na Maderze były rośliny poinsecji przeznaczone do sadzenia. W opinii podkreślono, że  E. lewisi jest uważany za coraz większy problem producentów truskawek i malin w Ameryce Płn. i Płd.

W bieżącym wykazie EPPO odnoszącym się do obecności E. lewisi w Europie, oprócz Portugalii i Holandii, także Szwajcaria notowana jest jako kraj zmagający się z tym szkodnikiem („stan przejściowy, w trakcie zwalczania”).

Do najważniejszych żywicieli przędziorka Lewisa zalicza się, poza poinsecją: rośliny z rodzajów Citrus i Fortunella, melonowiec właściwy – papaję (Carica papaya), rącznik pospolity (Ricinus communis) i brzoskwinię zwyczajną (Prunus persica). Wśród innych żywicieli tego szkodnika są rośliny m.in. z rodzajów: Ceanothus, Cucurbita, Ficus, Ipomoea, Jatropha, Mimosa, Olea, Pinus, Populus, Rosa, Trifolium.

Rozprzestrzenianie się szkodnika

W warunkach polowych najważniejszym sposobem rozprzestrzeniania się przędziorka Lewisa jest przenoszenie go przez wiatr. W obrocie międzynarodowym szkodnik może być przenoszony przede wszystkim z sadzonkami roślin żywicielskich.