Objawy i rozwój choroby

W dolnej części jednorocznych i dwuletnich pędów, wokół miejsca infekcji (głównie blizny poliściowe, uszkodzenia pędów), tworzą się eliptyczne, nekrotyczne plamy (do około 5 cm długości) otoczone czerwono-purpurową obwódką. Kora w miejscu nekroz staje się szara, a po pewnym czasie pęka i łuszczy się. Pędy więdną i stopniowo zamierają. Nekrozy mogą wystąpić na całym obwodzie pędu a przy silnym porażeniu objąć swoim zasięgiem też szyjkę korzeniową, co doprowadza do zamierania całego krzewu. Przy wysokiej temperaturze powietrza liście na porażonych pędach więdną i przebarwiają się na czerwono lub brązowo.

Sprawca choroby zimuje w formie grzybni na porażonych pędach. Do infekcji może dojść przez cały sezon wegetacyjny za pośrednictwem zarodników konidialnych, które wydostają się z owocników grzyba znajdujących się na powierzchni nekroz.

Objawy zgorzeli pędów borówki wysokiej powodowanej przez Godronia cassandrae mogą być czasami mylone z zamieraniem pędów powodowanym przez Phomopsis sp. W razie wątpliwości porażone fragmenty roślin należy poddać badaniom laboratoryjnym.

Lustracja, zapobieganie i zwalczanie 

Bardzo istotne są lustracje młodych plantacji borówki w celu wychwycenia pierwszych objawów choroby. Obserwacje roślin należy rozpocząć wczesną wiosną, w okresie bezlistnym. Należy zwrócić szczególną uwagę na wygląd pędów u nasady. Lustrację przeprowadza się na 4 próbach liczących po 25 krzewów z różnych części plantacji. Porażenie powyżej 10% pędów wymaga dalszej obserwacji krzewów w trakcie wegetacji.

Plantacje należy zakładać ze zdrowych, kwalifikowanych sadzonek. Unikać zbyt dużego zagęszczenia krzewów. Porażone pędy należy wycinać poniżej miejsca infekcji i niszczyć.

Podstawą w zwalczaniu zgorzeli pędów borówki wysokiej są działania prewencyjnie. Aktualnie brak zarejestrowanych środków chemicznych do zwalczania tej choroby.