PODosłonami.pl
Jak powstają programy nawożenia roślin jagodowych?
Nawożenie powinno być dostosowane do fazy rozwojowej roślin. Przed przygotowaniem pożywki do fertygacji należy wziąć pod uwagę kilka istotnych czynników, by opracować jej prawidłowy skład. W trakcie Szkolenia Jagodowego 2023 Dariusz Faryniarz (doradca z firmy Delphy) omawiał sposoby opracowywania programów nawożenia roślin uprawianych w podłożu kokosowym.
Czytaj dalej...
Zbiorniki na stężone roztwory pożywki (fot. A. Wize)
Analizy przed rozpoczęciem cyklu produkcyjnego
By móc opracować pożywkę o pożądanym składzie w pierwszej kolejności należy wykonać pełną analizę wody używanej do jej sporządzania. Analiza ta powinna obejmować nie tylko podstawowe pierwiastki, ale także poziom wodorowęglanów, zawartość sodu, chloru, krzemu oraz wartości EC i pH. Przed sadzeniem roślin należy wykonać także dokładną analizę podłoża. Firmy produkujące podłoża kokosowe powinny dostarczyć pełną analizę składu substratu. Przed uprawą warto wykonać test chlorkiem boru w celu sprawdzenia czy „kokos” został prawidłowo zbuforowany. W przypadku używanego wcześniej podłoża kokosowego analizę wykonuje się w celu sprawdzenia ilości składników pokarmowych, które pozostały w nim po poprzednim sezonie uprawy.
Zawartość składników pokarmowych w nawozie
Na opakowaniach nawozów podawana jest zawartość pierwiastków w formie tlenkowej. Aby opracować właściwy skład pożywki należy przeliczyć procentowe ilości pierwiastków podanych w formach tlenkowych na zawartości tych pierwiastków w czystym składniku. W zależności od pierwiastka procent podany na opakowaniu należy podzielić przez określoną liczbę, tj.:
– P2O5 przeliczamy na czysty P – dzielimy przez 2,29;
– K2O przeliczamy na czysty K – dzielimy przez 1,20;
– MgO przeliczamy na czysty Mg – dzielimy przez 1,66;
– SO3 przeliczamy na czystą S – dzielimy przez 2,50;
– CaO przeliczamy na czysty Ca – dzielimy przez 1,4.
Zbieranie próbek do analizy w trakcie uprawy
Próbki podłoża uprawowego do analizy najlepiej wysłać co 2-3 tygodnie w celu określenia długoterminowego trendu i dostosowania programu nawożenia do założonych celów.
Jak informował prelegent analizy liści dają „dane historyczne”, informują o tym, co rośliny pobrały z pożywki. Analizy takie najbardziej potrzebne są przy określaniu poziomu mikroelementów. Próbki liści do takich analiz powinny być zbieranie co 4-6 tygodni.
Istotna jest analiza pożywki podawanej, wyciekającej z kroplownika, oraz przelewu pożywki z podłoża, ponieważ na tej podstawie można wprowadzić korektę programów nawożeniowych. Próbkę pobieramy, gdy przelew jest na poziomie około 20% podawanej pożywki lub gdy pojawiają się problemy w uprawie. Analiza podawanej pożywki pokazuje, które jony pierwiastków są dostępne dla roślin z pożywki, umożliwia sprawdzenie systemu nawodnieniowego i sprawności działania sond (pod kątem właściwego skalibrowania). Daje też informacje czy wprowadzone nawozy zostały całkowicie rozpuszczone w wodzie. Przelew obrazuje jakie jony gromadzą się w roztworze glebowym (w wodzie utrzymującej się w substracie). Niektóre pierwiastki mogą gromadzić się w nadmiarze i prowadzą do zbyt wysokiego zasolenia. Porównując wyniki przelewu z pożywką podaną można sprawdzić, jakie jony wyczerpują się, gdyż są pobierane przez rośliny i/lub wytrącają się w roztworze w podłożu.
– Analizę pożywki podawanej (wlewu) i przelewu najlepiej wykonać łącznie z analizą podłoża – doradzał D. Faryniarz.
Po otrzymaniu wyników analizy wpisuje się je do programu nawozowego, który pokazuje jak właściwie zbalansować pożywkę w poszczególnych zbiornikach.
Jak przygotować pożywkę w zbiornikach?
Do zbiornika nalewamy wodę do około 3/4 jego objętości. W pierwszej kolejności dozowany jest kwas, ewentualnie zasady. Następnie dodawane są nawozy makro- oraz mikroelementowe (należy wcześniej rozpuścić je w ciepłej wodzie, w osobnym wiaderku). Zbiornik należy uzupełnić do pełnej objętości wodą i dokładnie wymieszać wszystkie składniki.
Do zbiornika A dodawane są nawozy azotowe (saletra wapniowa, saletra amonowa, saletra potasowa, saletra magnezowa), chlorki (chlorek wapnia, chlorek potasu), chelat żelaza i opcjonalnie pozostałe mikroelementy. Ze względu na możliwość wytrącania się chelatu żelaza pH w zbiorniku A nie powinno być niższe niż 5.
Do wody w zbiorniku B dodawany jest kwas oraz nawozy azotowe (saletra potasowa, saletra magnezowa), siarczany (siarczan magnezu, potasu, amonu), fosforany (monofosforan potasu, monofosforan amonu), chlorki ( chlorek potasu), mikroelementy. W zbiorniku B pH nie powinno być niższe niż 5, ze względu na ryzyko wytrącania się soli.
W zbiorniku C znajduje się kwas. Kwas stosowany do zakwaszania wody/pożywki może być dozowany na trzy sposoby: bezpośrednio do zbiornika z roztworem, bezpośrednio przez mikser nawozowy, do czystej wody w zbiorniku przed podawaniem nawozów. – Najlepszym wariantem dla wody z wysokim poziomem wodorowęglanów jest obniżenie pH do poziomu 6-6,5 a następnie dokonanie korekt poprzez dozowniki. Trzeba jednak pamiętać, że neutralizacja wody jest odwracalna, ponieważ nie wszystkie rozpuszczone cząsteczki CO2 z wodorowęglanów ulatniają się od razu. Aby neutralizacja była pełna cały uwolniony CO2 powinien się ulotnić (jeżeli tak się nie stanie część CO2 może tworzyć kwas węglowy, dając fałszywy odczyn pH) – mówił przedstawiciel firmy Delphy. Przy tak wstępnie przygotowanej wodzie później korekty do zadanych wartości następują już w mikserze nawozowym.

Nawozy z mikroorganizmami
Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa – Państwowy Instytut Badawczy w Puławach 28 czerwca zorganizował warsztaty naukowe pt. Preparaty mikrobiologiczne w rolnictwie i ochronie środowiska. Patronat honorowy nad wydarzeniem objął Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Podczas [...]