Analizy przed rozpoczęciem cyklu produkcyjnego

By móc opracować pożywkę o pożądanym składzie w pierwszej kolejności należy wykonać pełną analizę wody używanej do jej sporządzania. Analiza ta powinna obejmować nie tylko podstawowe pierwiastki, ale także poziom wodorowęglanów, zawartość sodu, chloru, krzemu oraz wartości EC i pH. Przed sadzeniem roślin należy wykonać także dokładną analizę podłoża. Firmy produkujące podłoża kokosowe powinny dostarczyć pełną analizę składu substratu. Przed uprawą warto wykonać test chlorkiem boru w celu sprawdzenia czy „kokos” został prawidłowo zbuforowany. W przypadku używanego wcześniej podłoża kokosowego analizę wykonuje się w celu sprawdzenia ilości składników pokarmowych, które pozostały w nim po poprzednim sezonie uprawy.

Zawartość składników pokarmowych w nawozie 

Na opakowaniach nawozów podawana jest zawartość pierwiastków w formie tlenkowej. Aby opracować właściwy skład pożywki należy przeliczyć procentowe ilości pierwiastków podanych w formach tlenkowych na zawartości tych pierwiastków w czystym składniku. W zależności od pierwiastka procent podany na opakowaniu należy podzielić przez określoną liczbę, tj.:

– P₂O₅ przeliczamy na czysty P – dzielimy przez 2,29;

– K₂O przeliczamy na czysty K  – dzielimy przez 1,20;

– MgO przeliczamy na czysty Mg – dzielimy przez 1,66;

– SO₃ przeliczamy na czystą S – dzielimy przez 2,50;

– CaO przeliczamy na czysty Ca – dzielimy przez 1,4.

Zbieranie próbek do analizy w trakcie uprawy

Próbki podłoża uprawowego do analizy najlepiej wysłać co 2-3 tygodnie w celu określenia długoterminowego trendu i dostosowania programu nawożenia do założonych celów.

Jak informował prelegent analizy liści dają „dane historyczne”, informują o tym, co rośliny pobrały z pożywki. Analizy takie najbardziej potrzebne są przy określaniu poziomu mikroelementów. Próbki liści do takich analiz powinny być zbieranie co 4-6 tygodni.

Istotna jest analiza pożywki podawanej, wyciekającej z kroplownika, oraz przelewu pożywki z podłoża, ponieważ na tej podstawie można wprowadzić korektę programów nawożeniowych. Próbkę pobieramy, gdy przelew jest na poziomie około 20% podawanej pożywki lub gdy pojawiają się problemy w uprawie. Analiza podawanej pożywki pokazuje, które jony pierwiastków są dostępne dla roślin z pożywki, umożliwia sprawdzenie systemu nawodnieniowego i sprawności działania sond (pod kątem właściwego skalibrowania). Daje też informacje czy wprowadzone nawozy zostały całkowicie rozpuszczone w wodzie. Przelew obrazuje jakie jony gromadzą się w roztworze glebowym (w wodzie utrzymującej się w substracie). Niektóre pierwiastki mogą gromadzić się w nadmiarze i prowadzą do zbyt wysokiego zasolenia. Porównując wyniki przelewu z pożywką podaną można sprawdzić, jakie jony wyczerpują się, gdyż są pobierane przez rośliny i/lub wytrącają się w roztworze w podłożu.

– Analizę pożywki podawanej (wlewu) i przelewu najlepiej wykonać łącznie z analizą podłoża – doradzał D. Faryniarz.

Po otrzymaniu wyników analizy wpisuje się je do programu nawozowego, który pokazuje jak właściwie zbalansować pożywkę w poszczególnych zbiornikach.

Jak przygotować pożywkę w zbiornikach?

Do zbiornika nalewamy wodę do około 3/4 jego objętości. W pierwszej kolejności dozowany jest kwas, ewentualnie zasady. Następnie dodawane są nawozy makro- oraz mikroelementowe (należy wcześniej rozpuścić je w ciepłej wodzie, w osobnym wiaderku). Zbiornik należy uzupełnić do pełnej objętości wodą i dokładnie wymieszać wszystkie składniki.

Do zbiornika A dodawane są nawozy azotowe (saletra wapniowa, saletra amonowa, saletra potasowa, saletra magnezowa), chlorki (chlorek wapnia, chlorek potasu), chelat żelaza i opcjonalnie pozostałe mikroelementy. Ze względu na możliwość wytrącania się chelatu żelaza pH w zbiorniku A nie powinno być niższe niż 5.

Do wody w zbiorniku B dodawany jest kwas oraz nawozy azotowe (saletra potasowa, saletra magnezowa), siarczany (siarczan magnezu, potasu, amonu), fosforany (monofosforan potasu, monofosforan amonu), chlorki ( chlorek potasu), mikroelementy. W zbiorniku B pH nie powinno być niższe niż 5, ze względu na ryzyko wytrącania się soli.

W zbiorniku C znajduje się kwas. Kwas stosowany do zakwaszania wody/pożywki może być dozowany na trzy sposoby: bezpośrednio do zbiornika z roztworem, bezpośrednio przez mikser nawozowy, do czystej wody w zbiorniku przed podawaniem nawozów. – Najlepszym wariantem dla wody z wysokim poziomem wodorowęglanów jest obniżenie pH do poziomu 6-6,5 a następnie dokonanie korekt poprzez dozowniki. Trzeba jednak pamiętać, że neutralizacja wody jest odwracalna, ponieważ nie wszystkie rozpuszczone cząsteczki CO₂ z wodorowęglanów ulatniają się od razu. Aby neutralizacja była pełna cały uwolniony CO₂ powinien się ulotnić (jeżeli tak się nie stanie część CO₂ może tworzyć kwas węglowy, dając fałszywy odczyn pH) – mówił przedstawiciel firmy Delphy. Przy tak wstępnie przygotowanej wodzie później korekty do zadanych wartości następują już w mikserze nawozowym.